ارزش و اهمیت ذاتی کار چیست؟

اگر خواسته باشیم اقتصاد کشور، اقتصاد مطلوبی شود، باید آثار عارفانی چون مایستر اکهارت، یاکوب بومه، شانکارا، مولانا، و امثالهم را به مردم تفهیم کنیم. مرادم از کار، اعم از کار یدی است و هر مقوله‌ی کاری از قبیلِ: تولیدی، توزیعی، خدماتی، علمی و فکری، و یا عملی و یدی را در بر می‌گیرد.

اگر تمام اقتصاددانان خبره جهان را هم به خدمت بگیریم و همه‌ی منابع عالم هم در اختیار ما باشد، تا مردم این مردمند، اقتصاد ما به جایی نخواهند رسید. زیرا عامل اصلی اقتصاد، خود ما آدم‌ها هستیم که کار می‌کنیم. بالاخره اقتصاد را ما آدم‌ها می‌سازیم. اگر دید آدم‌ها به کار همان دیدی باشد که ما ایرانی‌ها داریم و فکر می‌کنیم کار فقط برای درآمد است، چنانچه فردا صبح رادیو و تلویزیون اعلام کند رئیس جمهور و… دستور داده است هرکس سرکار رفت یا نرفت، حقوق دریافت کند، شاید یک درصد هم سرکار نروند. زیرا همه‌‌ی ما برای حقوق سرکار می‌رویم. تا وقتی مردمی کار را برای درآمد بخواهند، وضع اقتصادشان همین است که می‌بینیم.

این دید کجا و آن دیدی که می‌گوید، کار فی‌ نفسه سبب رشد آدمی است، کجا!؟ کار، ارزش ذاتی دارد. بنابراین اگر حقوقم را می‌گیرم، برای این است که زنده بمانم تا ماه آینده باز هم بتوانم کار کنم. اگر این دیدگاه در جامعه رسوخ یابد، چنانچه هیچ منبعی هم وجود نداشته باشد، می‌توان کشور را ساخت.