فضیلت های مصیبت‌بار چه هستند؟

شاید بتوان گفت که به طور کلی دو نوع باور وجود دارد. نوع اول می گوید که سنت های مذهبی از طریق پرورش قابلیت های ذاتی مان وارد عمل می شوند تا تعالی مان بخشند. کسانی که چنین باوری دارند می گویند عالم هستی اساسا مکانی امن و مطبوع است و انسانها اصولا نیک اند. جنبه های تاریک زندگی و شرارت هایی که افراد بشر مستعدشان اند هم نشانهی ایرادهای اساسی نیستند، بلکه نشانگر نیازی اند به کمال بخشیدن به آنچه خوب است. ویلیام جیمز ، فیلسوف بزرگ دین، این گونه باورها را باورهای مبتنی بر «تولد یکباره» می نامد؛ برای مثال، حامیان قدرت مثبت اندیشی با آرمان پیشرفت متعلق به «عصر روشنگری» در این دسته می گنجند.
جیمز بر آن بود که این باورها را از باورهای نوع دوم بازشناسد. باورهای نوع دوم جهان را، گرفتاری های انسانها را و کارکرد ایمان را به گونه ای کاملا متفاوت می بینند. آنها باورهای مبتنی بر «تولد دوباره» اند و چنین نامیده میشوند چراکه صاحبانشان بر این باورند که اگر بناست بر تاریکی غلبه شود، انسانها باید بار دیگر متولد شوند. جیمز عقیده داشت که که انسانها به منجی و مسیحیت چنین کیشی است چرا که بر این مبناست که انسان ها نیاز دارند، کسی که از بیرون جهان گناه و مرگ نازل شود.
این نگاه به جهان اساسا نگاهی مصیبت بار است: مردمان خوب ناگزیرند به اعمال بد، یا، چنان که سنت پاول گفته است، ما کارهایی را می کنیم که می توانستیم نکنیم، و کارهایی را نمی کنیم که می توانستیم بکنیم. هرچه قدر هم تلاش کنیم، پلیدی ها روی می دهند.