انواع هویت از منظر جیمز مارسیا

حالت یا وضعیت دومی که هویت می‌تواند در آن به سر برد، وضعیت «پیشرس» یا ناقص نام می‌گیرد. اعضای این گروه در شکل دهی به هویت خود ناکام مانده اند و در عوض، این مجموعه منحصر به فرد استعدادی خویش را با عرف و انتظارات جامعه در هم آمیخته‌اند.به دیگر سخن آنان ارزش ها، عقاید و باور ها و هنجار های خانوادگی و اجتماعی را رکن شخصیت و هویت فردی خود قرار داده‌اند. این دسته افراد اغلب خشک و انعطاف ناپذیر و پیرو روش ها و سبک های سنتی هستند و آن ها را به سان ارزش ها و باور های خود پاس می‌دارند.
سومین حالتی که مارسیا برمی‌شمرد، وضعیت ابهام یا «پراکندگی هویت» است.عده ای در ترکیب کردن استعداد های درونی خویش با اقتضائات و مطالبات محیطی و اجتماعی ناکام می‌مانند و لذا هرگونه همانند سازی و سازشی را در این زمینه فرو می‌نهد.
تعهدی نسبت به خود و جهان خارج اتخاذ ننموده و به نوعی تعریف نشده و خنثی باقی می ماند. این دسته بیش از سایرین در معرض آسیب و رنج هستند. فاقد دلبستگی و تعهد به هیچ سمت و سویی. بدین ترتیب افراد این چنین، ناتوان از پایه ریزی و حفظ هرگونه ارتباط و پیوند اجتماعی، فاقد یک هسته مرکزی هویتی و فی الواقع فاقد فردیت هستند.